Jarenlang zocht ik het antwoord buiten mezelf en ik vond het maar niet. Tot dat éne besluit …
Al jong wist ik dat ik ‘mensen wilde helpen’. Toen ik mijn studie Maatschappelijk Werk afrondde, was ik helemaal klaar voor dit nieuwe avontuur. Dit liep totaal anders. Na een aantal maanden kwam ik erachter dat dit werk niet bij mij paste. Ik lag er ’s nachts wakker van.
Ik ‘rolde’ in een andere branche en ging van de ene baan in de andere. Ik probeerde werkelijk van alles uit, in verschillende branches. Heel veel korte baantjes geprobeerd wat ook totaal niet bij mij paste. Met het werk zelf en de collega’s was niks mis, alleen ik voelde dat ik iets anders wilde. Dat er meer in mij zat dan eruit kon. En dat ik meer talenten had die ik niet kwijt kon in het werk wat ik deed. Zo’n 6 jaar heeft mijn zoektocht geduurd, voor ik erachter kwam wat ik nu eigenlijk écht wilde. Steeds herhaalde het zinnetje in mijn hoofd: ‘ik weet niet wat ik wil’. Het voelde alsof ik geen plan had, het was een beetje doelloos. En ik zocht het antwoord vooral buiten mezelf. Op vacaturesites en keuzetesten…
Tot ik op een dag wakker werd, mezelf in de spiegel bekeek en dacht: ‘is dit het leven?’ Ik kon me niet voorstellen dat dit ‘de bedoeling’ was. Dat je iedere dag bijna je bed niet uit kon komen en jezelf vooruit moest slepen. En dat je ’s avonds met minder energie weer thuis kwam. Ik bedacht me hoeveel jaar ik nog moest werken. En ondanks dat ik andere mensen hoorden zeggen ‘ja, werk is niet altijd leuk, het hoort erbij..’. Kon ik me niet voorstellen dat dit ‘de bedoeling’ was. He-le-maal klaar was ik met het ‘niet weten’ wat bij me paste. Geen doel hebben. Geen plan … En te bedenken dat dit nog tot mijn 67e kon duren…
Ik nam een besluit.
Het is klaar. Ik ga uitzoeken waar ik nou écht blij van wordt qua werk en de situatie veranderen. Dit was het beste besluit ooit. Vanaf toen ging ik het antwoord in mezelf zoeken, in plaats van buiten mezelf. En stiekem wist ik wat ik wilde al langere tijd… Maar mijn hoofd dacht daar anders over.
Ik ging ervoor. Ik ging weer een opleiding volgen, nadat ik had gezworen na mijn scriptie nóóit meer een opleiding te gaan volgen. Ik had maar één doel: ik ga iets doen wat ik heel leuk vind, helemaal bij me past, zodat werken nooit meer als werken hoeft te voelen. Want daar droomde ik al jaren van!
Dit ben ik in een aantal woorden:
• Aanpakker
• Nuchter
• Geloof dat er meer is tussen hemel en aarde
• Energiek & Enthousiast
• Lachen daar houd ik van
• Anders; niet altijd op de standaard manier
Mijn visie op werkgebied
Wat mij aan het hart gaat is dat er zoveel mensen zijn die werk doen waar ze he-le-maal niet blij van worden. Dit jaren kunnen volhouden, met alle gevolgen van dien. Gaan zoeken wat ze willen, buiten zichzelf, en het maar niet kunnen vinden. Ze blijven in de situatie hangen, dag in dag uit, jaar in jaar uit.
Na vele mensen te hebben gesproken in de afgelopen jaren en veel verhalen te hebben gehoord. Vroeg ik telkens: ‘wat zou je nou écht willen?’ Het eerste antwoord was: ‘ik weet het niet’. En dan kwam er uiteindelijk nog een antwoord: ‘ja, dit lijkt me wel heel leuk…’ En dan vroeg ik door. Wat maakt dat je het niet gaat doen? En dan kwam het: ‘Ja, maar…….’
‘Geen opleiding voor gedaan, geen tijd voor, geen geld voor, dat kan ik niet, daar kan je je geld niet mee verdienen etc….’
Ik geloof dat achter ‘het niet weten’, het werkelijke ‘probleem’ zit. Want wat als je het wél weet, dan kan je je niet meer verschuilen achter ‘ik weet het niet’ en kan je iets aan het ‘probleem’ doen… En dat is best spannend. Geloof me, ik ken dat gevoel.
Werk neemt een te groot deel van het leven in en ik vind het zonde dat zoveel mensen niet blij zijn in hun werk en lang in die situatie blijven zitten. Doe jezelf een plezier en ga ermee aan de slag!
Live your dream !
Als je mij zou kennen zou je weten dat:
• Ik nooit zwarte of witte sokken draag, maar van kleurrijke sokken houd. Ik meer dan 365 paar gekleurde sokken heb, aangezien ik zo iedere dag een ander paar aan kan trekken.
• De vrolijke kleurtjes niet alleen in mijn sokken zitten, maar ook mijn nagels altijd een mooi kleurtje krijgen.
• Ik thuis ab-so-luut niet de kok ben. Als ik toch een keer bedenk te gaan koken dan verzin ik van alles om nog ‘even’ tussendoor te doen. Vervolgens vergeet ik dat ik aan het koken was … Ik kook dus niet meer. Ieder z’n taak …
• Ik nog al eens iets té enthousiast kan zwaaien naar iemand en er dan vervolgens achter kom dat ik naar heel iemand anders aan het zwaaien ben …
